przed siebie i tak też kończy się fabuła utworu. Kompozycja noweli jest otwarta, stąd nieznane są dalsze losy głównego bohatera, co jest typowym zabiegiem stosowanym przez Bolesława Prusa (również przykład „Lalki”).
Na samym końcu narrator zwraca się do samego czytelnika, sugerując mu pewien typ zachowania w sytuacji, gdyby przypadkiem napotkał kogoś takiego, jak Antek (czyli indywidualistę, którego nikt nie potrafi dostrzec, docenić jego talentu): „Może spotkacie kiedy wiejskiego chłopca, który szuka zarobku i takiej nauki, jakiej między swoimi nie mógł znaleźć. W jego oczach zobaczycie jakby odblask nieba, które przegląda się w powierzchni spokojnych wód; w jego myślach poznacie naiwną prostotę, a w sercu tajemną i prawie bezświadomą miłość. Wówczas podajcie rękę pomocy temu dziecku. Będzie to nasz mały brat, Antek, któremu w rodzinnej wsi stało się już za ciasno, więc wyszedł w świat oddalając się w opiekę Bogu i dobrym ludziom”.
Na samym końcu narrator zwraca się do samego czytelnika, sugerując mu pewien typ zachowania w sytuacji, gdyby przypadkiem napotkał kogoś takiego, jak Antek (czyli indywidualistę, którego nikt nie potrafi dostrzec, docenić jego talentu): „Może spotkacie kiedy wiejskiego chłopca, który szuka zarobku i takiej nauki, jakiej między swoimi nie mógł znaleźć. W jego oczach zobaczycie jakby odblask nieba, które przegląda się w powierzchni spokojnych wód; w jego myślach poznacie naiwną prostotę, a w sercu tajemną i prawie bezświadomą miłość. Wówczas podajcie rękę pomocy temu dziecku. Będzie to nasz mały brat, Antek, któremu w rodzinnej wsi stało się już za ciasno, więc wyszedł w świat oddalając się w opiekę Bogu i dobrym ludziom”.
