jaki odczuwa z powodu hańby, jaką się okryła.
I co więcej – w noweli niepowiedziane zostaje, czy kobieta próbuje uzyskać rozgrzeszenie za swój czyn. Jeśli bowiem tego nie uczyniła, popełnia bardzo ciężkie świętokradztwo, ponieważ wciąż chodzi do kościoła, być może przyjmuje też komunię świętą, nie dręczy jej sumienie (tylko przez chwilę, po pogrzebie nikt już nie myśli o Rozalii, jak potwierdza to sam narrator). Trudno więc, czytając nowelę, przyjąć do wiadomości fakt, jak szybko i jak łatwo zapomniano o morderstwie, jakie dokonało się w tej chłopskiej chacie, i to na dodatek na oczach Antka, który – nie zapominajmy – protestuje, lecz nikt nie daje mu dojść do głosu. To również bardzo wymowny element, który zaprowadzi nas do znaczącej konkluzji – nikt bowiem z mieszkańców wsi, a już tym bardziej jego rodzona matka – nie wsłuchuje się w potrzeby swego dziecka.
Patrzy na niego jedynie przez pryzmat obowiązków, jakie powinien on przejąć jako najstarszy mężczyzna w rodzinie, nie przyjmuje do siebie jednak tego, iż jest to chłopiec niezwykle wrażliwy, odmienny tak co prawda od swych rówieśników, lecz nie bez powodu. Jest on po prostu wyjątkowy, ma własne pasje i zainteresowania, nie potrzeba mu wiele, aby zamknąć się w swoim prywatnym świecie, który daje mu poczucie bezpieczeństwa, spełnienia i szczęścia. Nikt tego jednak nie rozumie, ale trudno, by było inaczej, skoro Antek sam nie do końca zdaje sobie sprawę ze swej oryginalności, jaka daje mu pozycję wybitnej indywidualności na tle przeciętnego, prostego ludu, który nie widzi nic poza utartymi schematami życia wiejskiego, jakim po prostu należy się bez protestu przyporządkować. Razi więc czytelnika strasznie owa wiara w zabobony, zacofanie i totalna ciemnota wśród ludności wiejskiej, jaka to została przedstawiona przez
I co więcej – w noweli niepowiedziane zostaje, czy kobieta próbuje uzyskać rozgrzeszenie za swój czyn. Jeśli bowiem tego nie uczyniła, popełnia bardzo ciężkie świętokradztwo, ponieważ wciąż chodzi do kościoła, być może przyjmuje też komunię świętą, nie dręczy jej sumienie (tylko przez chwilę, po pogrzebie nikt już nie myśli o Rozalii, jak potwierdza to sam narrator). Trudno więc, czytając nowelę, przyjąć do wiadomości fakt, jak szybko i jak łatwo zapomniano o morderstwie, jakie dokonało się w tej chłopskiej chacie, i to na dodatek na oczach Antka, który – nie zapominajmy – protestuje, lecz nikt nie daje mu dojść do głosu. To również bardzo wymowny element, który zaprowadzi nas do znaczącej konkluzji – nikt bowiem z mieszkańców wsi, a już tym bardziej jego rodzona matka – nie wsłuchuje się w potrzeby swego dziecka.
Patrzy na niego jedynie przez pryzmat obowiązków, jakie powinien on przejąć jako najstarszy mężczyzna w rodzinie, nie przyjmuje do siebie jednak tego, iż jest to chłopiec niezwykle wrażliwy, odmienny tak co prawda od swych rówieśników, lecz nie bez powodu. Jest on po prostu wyjątkowy, ma własne pasje i zainteresowania, nie potrzeba mu wiele, aby zamknąć się w swoim prywatnym świecie, który daje mu poczucie bezpieczeństwa, spełnienia i szczęścia. Nikt tego jednak nie rozumie, ale trudno, by było inaczej, skoro Antek sam nie do końca zdaje sobie sprawę ze swej oryginalności, jaka daje mu pozycję wybitnej indywidualności na tle przeciętnego, prostego ludu, który nie widzi nic poza utartymi schematami życia wiejskiego, jakim po prostu należy się bez protestu przyporządkować. Razi więc czytelnika strasznie owa wiara w zabobony, zacofanie i totalna ciemnota wśród ludności wiejskiej, jaka to została przedstawiona przez
